ဘာလိုလိုနဲ့ အခ်ိန္ေတြ ၁ပတ္ကုန္သြားျပန္ျပီ။ တိုေတာင္းလွတဲ့ လူ.သက္တမ္းလို.ဆိုေနၾကေပမယ့္ လြမ္းစရာ၊ ခ်စ္စရာ ဘယ္သူမွမရွိတဲ့နယ္ေျမမွာ တစ္ေယာက္တညး္ အထီးက်န္ေနသူ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းရတာ ရွည္လ်ားလြန္းတယ္။ အလုပ္ျပီးခ်ိန္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ.မွာ၊ အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ၊ တခါတရံ ကပြဲၾကမ္းျပင္ထက္မွာ၊ Shopping mall မွာ၊ ရုပ္ရွင္ရံုမွာ .... ဒါျပီးရင္း ဒါေတြနဲ့ဘဲ အခ်ိန္ကိုျဖဳန္းေနရတယ္။ ပညာတစ္ခုခု ထပ္သင္ခ်င္စိတ္လဲ မရွိဘူး။ အလုပ္ေနာက္တစ္ခုလဲ ထပ္လုပ္ခြင့္မ၇ွိဘူး။ ဒီလိုလစာနဲ့ ရာထူးသာ ျမန္မာျပည္မွာရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲေနာ္။ ဒါက စိတ္ကူးယဥ္မွဳ သက္သက္ပါ။ း)
အရင္လို အေမျပင္ေပးတဲ့ breakfast စားျပီး အလုပ္သြားခ်င္တယ္။ ေန့လည္ေန့ခင္း ထမင္းစားရင္ "ေမၾကီး စားျပီးျပီလား၊ ဘာဟင္းနဲ့စားလဲလို." လွမ္းေမးခ်င္တယ္။ လကုန္ရက္ ပိုက္ဆံမကုန္ခင္ အေမ့ဖုန္းထဲ ခရက္ဒစ္ အရင္လွမ္းထဲ့ေပးျပီးမွ က်န္တာနဲ့ ေလာက္ေအာင္သံုးရတဲ့ ဘ၀က ဖုန္းထဲက အေမ့အသံၾကား၇တာနဲ့တင္ ေနေပ်ာ္တယ္။ ညေန အိမ္ျပန္ေနာက္က်ရင္ ထမင္းေတြခ်က္ထားတာ ေအးကုန္ေတာ့မယ္၊ ဘာမွစားမလာနဲ့ေနာ္လို. လွမ္းမွာတတ္တဲ့ အေမ့ကို လြမ္းတယ္။ ခုေတာ့ breakfast ကို အလုပ္က ကန္တင္းမွာဘဲ စားခ်င္ခ်င္ မစားခ်င္ခ်င္ စားေနရျပီ။ အရင္လို သူငယ္ခ်င္းေတြကို အိမ္မွာစားခဲ့ျပီးသားလို. ၾကြားလို.မ၇ေတာ့ဘူး။ း(
၂၅ႏွစ္ထိ အေမနဲ့ တခါမွ မခြဲဖူးတဲ့ေကာင္ ၂၆ႏွစ္မွာ အထီးက်န္ေနျပီ။ း(
အေမသာျပန္လာမယ္ဆိုရင္ ေကာင္မေလးေတြနဲ့ မတြဲေတာ့ပါဘူး။ ပုိက္ဆံလဲ စုပါ့မယ္။ ညစာလဲ အျမဲအိမ္ျပန္စားပါ့မယ္။ အင္တာနက္လဲ ညနက္ေအာင္မသံုးဘဲ ေစာေစာအိပ္ပါ့မယ္။
ေမ့ကိုလြမ္းတယ္။
Miss you May May.